'De eeuwigheid en het perspectief kunnen niet samengaan. Zal ik jou eens wat leren, hollandse Max? Het perspectief werd uitgevonden in de vijftiende eeuw. Vóór die tijd zat God altijd heel natuurlijk in de ruimte van het schilderij, - een madonna net kind bij voorbeeld, - maar die ruimte zelf was onnatuurlijk. Hij zat eenvoudig op een troon in de blauwe lucht, boven de madonna, met wat cirkels en sterren om hem heen. Of je zag links de heilige Dionysius met een keurige mijter in een kerker en rechts hoe later zijn hoofd er af werd gehakt, met in het midden Christus honderden jaren eerder naakt aan het kruis, met om hem heen de twaalf apostelen in bisschopsgewaad: dat allemaal heel natuurlijk in één onmogelijke ruimte op één onmogelijk moment. Maar met de uitvinding van het centraalperspectief werden de natuurlijke ruimte en de natuurlijke tijd gedefinieerd. Iemand op een stoel in de lucht zou naar beneden vallen, en wat na elkaar was kon niet gelijktijdig gebeuren. Dat was dus het begin van het einde van de eeuwigheid.'

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 226)