Bij een gesloten deur bleef hij staan. Hij wist dat zij toegang gaf tot een kleine kamer, eigenlijk meer een hok, waar ooit misschien de wasvrouw had geslapen en waar nu alleen wat verroeste beddespiralen stonden. Voorzichtig duwde hij de klink omlaag en deed langzaam de deur open. Hij verstarde. Het was of hij iets heiligs zag, dat hij eigenlijk niet mocht zien. Als een reusachtige druppel uit een andere wereld hing het wespennest aan de zoldering, - iets uit het midden, maar precies volgens de Gulden Snede, die meneer Themaat hem had geleerd. Het leek of het was gemaakt van bestoft goud. Honderden wespen liepen er overheen, gulpten in en uit de opening en vlogen heen en weer door de ruimte, maar vrijwel zonder gezoem, als om de koningin niet te storen, die daar in het donkerste binnenste haar eieren legde. Opeens hadden zij niets gevaarlijks meer, juist iets bescheidens en liefelijks.

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 537)