— En toch, ging zij, de oogen kwijnenede, door; Gordianus, hoe leêg... hoe leêg! Hoe leêg dat leven, hoe leêg alles... àlles, Gordianus, dat niet is de uiterste spanning van liefde! Er is niets dan dat, niets dan dat! Het is de goddelijkheid van den mensch op aarde. Maar het duurt zóo kort, dat het altijd verleden is! O Gordianus, er is niets dan dat! Wat kan het mij eigenlijk schelen wie in een draagstoel zit en wie op een ezel! Wat mij betreft, mogen alle vrouwen van Rome gemmen op haar schoenen dragen! Over die westies te praten is alleen goed, als geen minnaar ons wacht met den open gordel van zijn armen en het zegel van zijn zoen gereed. O Gordianus, ieder oogenblik, dat wij niet, als een duif, offeren aan Venus, is een verloren oogenblik. En hoe vele oogenblikken verliezen wij niet. De helft van ons leven... o, meer! O Gordianus, ons leven samen te vatten tot niet dan eén enkel lang oogenblik, moge een jaar het duren, maar zonder tusschenpoozen bràndend van zaligheid... Wat is herinnering? Wat is verwachting? Bleeke troost in verleden en toekomst, als het heden een leêg oogenblik is, een oogenblik zonder den zoen en de smelting...

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 188)