De Augusta had Gordianus' arm gegrepen. — Zie! zeide zij, bijna angstig, als of de goddelijkheid van haar kind, dat zij aanbad, haar overstelpte met een mystiesche vrees. Zie, hij is wat hij zijn wil, mijn Antoninus! Hij is àlles, hij is de Zonneziel in heel haar veelvuldigheid! Maar waarom heeft hij Hierocles moeten kiezen? Waarom Hierocles! Waarom hem? Waarom hèm?? — Waarom een ander eerder dan hem? vroeg Gordianus, glimlachend sceptiesch. — Omdat ik het Noodlot zie in dien man! fluisterde Semiamira — om haar heen vouwden de vrouwen de stoffen met zorgzame vingers op; — omdat ik het Noodlot zie in dien man! Den eersten avond, dat Antoninus hem na de wedrennen in het Stadium aan zijn tafel genoodigd had, lag er een jonge arend dood op den drempel van deze kamer! O Gordianus, zoo Antoninus tot Bruidegom jezelven gekozen had, of den beeldmooien zoon van den reus Maximinus, den Trhaciër, dien hij van zich verwijderd heeft, en wiens zoon zoo mooi is, dat alle vrouwen een kind van hem willen hebben... dan zoû ik gerust zijn, maar nu! Maar nu!! Die vreemde auriga uit Karië! Als hij binnenkomt, voel ik een trilling aan mijn linkerooglid altijd en ik weet... o ik weet bijna zeker... — Niet uitspreken, Augusta, waarschuwde Gordianus. — Neen! huiverde Semiamira zelve; niet uitspreken... maar het Noodlot... dat is die man!

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 194)