Zoo mishandeld, zoo rillend gebroken, ellendig, zóo koud en bang voelt zij hem mènschelijk tegen haar moederlijf, als zij nog nooit hem gevoeld heeft. Het is of al zijne goddelijkheid, om welke zij vaak zelve vroom heeft gehuiverd, van hem àf is gevallen, aan flarden gescheurd als een etheriesch, gouden weefsel der goden... Zij, moeder, houdt in haar armen een kind, dat het koud heeft van armoede en van angst: meer houdt zij niet... Helegabalus omhelst zij niet, Antoninus zelfs omhelst zij niet: zij omhelst niet meer dan een menschelijkheid, die goddelijkheid is geweest, en zij wordt zich die neêrstorting uit warmen hemel op ijskoude wereld zóo wanhopig hel duidelijk bewust, dat zij uitbarst in snikken en hem smartelijk pletterdicht omhelst tegen zich aan, uitroepend den naam, dien zij hem sedert jaren niet meer gegeven heeft: — O mijn Bassianus, o mijn Bassianus, o mijn àrme Bassianus!!

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 347)