— Aristomachos! snikhuilt het kind uit. Ben je gewond? Ben je gewond?! — Ginds... voór het Palatium... Wij waren velen... Ik had voor je, Antoninus, den Palatinus willen veroveren... O, het was geen dwaasheid: wij waren zoo velen... jeàllen trouw... Maar zij... helaas... zij hadden... de overmacht... Je zal zien misschien, Antoninus, als je morgen met Antiochianus... zegeviert... àl hun lijken... om het Septizonium, dat brandt... àl de lijken van wie je trouw bleven... wie je aanbaden... tot hun dood toe... Antoninus, ze hebben me... op een schild... gebracht tot hier! Om je te zièn... voor het laatst te zien...! Herinner je...: voor het eerst... zag ik je te Nicomedië... Ik kwam met Antiochianus... met het gezantschap... om je over te brengen de hulde... van den Senaat, de liefde van Rome... Toen ik je zag voor het eerst... Antoninus... dànste je... Je danste... Je lachte ons toe... Ik heb het nooit vergeten: je lachte mij toe... Je lachte mij toe, Antoninus... Je wrong je, ik zàg je... en ik had, daár, op dat oogenblik, voor je kunnen sterven... zoo als ik nù voor je sterven zal...

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 348)