Nauwelijks enkelen kijken toe, hoe het lijk, dat het wat erbarmend òverwascht, voortdrijft meê met den stroom... voortdrijft met àndere lijken meê... onder de zonnelucht, die ros is overwalmd van de smokingen verder op en dichtbij... Nauwelijks enkelen, die toekijken... Onder die enkelen de Moor, die een smartkreet heeft uitgeschreeuwd, een kreet tè smartelijk voor pijn alleen, die hij om zijn wonden mocht hebben... En van de brug, op de zelfde plaats waar wat gesleept werd, werd wèg in het water gesmeten, smijt zich de Moor in het water en terwijl hij spring, verliest hij zijn lendedoek en zièn die andere enkelen, dat hem zijn ingewand vloeit lillende diepe buikwond uit. De Moor! De Moor!! Zij herkennen hem: de Moor van het Hoerekind... Zie, hij drijft mede met den stgroom; zwemt hij, zwemt hij nog waarlijk...? Ja, ja zie, hij zwèmt; een slag, nog een paar slagen: zie, hij heeft bereikt het lijk... het lijk van Antoninus... zie, zijn armen... o zie toch!... omhelzen Antoninus' door den Tiber gewasschene voeten, voeten, die dànsten eenmaal... het éenige, wat van dàt dáar herkenbaar nog is...!! Zie, zijne lippen drukken zich er op tot een zoen... Zie, zij drijven samen; wèg, weg drijven zij samen...

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 353)