Reviews and Comments

Oh, Jesus Christ...

That's not nothing...

In eerste instantie is het even een kwestie van wennen aan het taalgebruik van Louis Couperus, maar zodra het verhaal mij wist te pakken had ik er geen moeite meer mee. Couperus gebruikt veel beeldspraken, vergelijkingen en dergelijke, wat maakt dat het verhaal erg levendig is. Ik vraag mij wel af hoe het boek in zijn tijd werd ontvangen, aangezien er, mijns inziens, een homohuwelijk plaatsvindt en volgens mij was dat in de tijd van Couperus nog niet echt geaccepteerd. Maar misschien kon het omdat het een historische roman is.

Eigenlijk is het wel apart. De Christenen mogen geen tempel krijgen omdat zij dan gaan overheersen ofzo, maar zelf is Antoninus vrolijk bezig om alvast te zeggen dat zijn god de enige echte is en dat alle andere goden ondergeschikt zijn en door alle beelden en dergelijke weg te halen. Behoorlijk christelijke praktijken, op een bepaalde manier...

Hmmm. Een verlangen naar dat wat je achter je hebt gelaten. Herkenbaar. En lees ik daar iets over een slecht voorteeken?

Ik vond dit boek niet echt geweldig. De verhalen spraken mij niet zo aan en ik vond het toch wel overwegend saai. Het laatste stuk, Mene Tekel, was wel aardig, maar dat is nu net het stuk dat voor school niet mag, omdat het te recent is...

Dit is een erg leuk boek dat zeer goed te lezen is. Het is een allegorisch sprookje waarin eigenlijk de ontwikkeling van kind tot volwassene een beetje wordt weergegeven.

Het boek begint behoorlijk abrupt, maar gelukkig wordt het al vrij snel een volgbaar verhaal. De eerste helft is erg traag, maar vanaf het begin van het einde komt er langzaam maar zeker iets meer spanning c.q. snelheid in het verhaal. De laatste honderd pagina's waren echter de enige die ik echt vol spanning heb zitten lezen. Op zich is het wel een best leuk boek, het was alleen vervelend dat ik van school de opdracht had gekregen om uiterlijk 4 oktober een verslag af te hebben. Dit maakte het op een bepaalde manier minder leuk om te lezen, maar aan het einde, de laatste 200 pagina's ofzo, kreeg ik er toch wel weer meer zin in, omdat er toen eindelijk een beetje spanning en vaart in het verhaal verschenen.

Er zijn best wel wat filosofische, psychologische, religieuze en politieke aspecten in het boek te herkennen.

Tijd voor een opmerking over het einde van het eerste deel (het begin van het begin.)

Het laatste hoofdstuk eindigt met Max en Ada die in zee uiteindelijk seks hebben, ongeveer. Dan komt De Opdracht, dat verhaalt hoe de 'verteller' een Vonk lokt om de donkere wereld te betreden. Hiermee creëert Mulisch een bepaald effect. Het is misschien wel alsof je het zaad volgt dat op weg is om een eicel te bevruchten. (De Vonk is immers misschien wel de ziel of geest of iets dergelijks.) Sowieso is de beschrijving van de zon al een voorteken dat er op dat moment hogere machten aan het werk zijn.

Dit boek was erg leuk om te lezen. Een prima boek voor mensen die houden van draken. Het einde van het verhaal was echter wel een minpuntje. Het einde leek ietwat droevig te zijn, maar uiteindelijk was dat niet echt zo. Dit vond ik jammer. Er had mooi een tweede boek kunnen komen over de redding van de andere draken of iets dergelijks, maar helaas is deze mogelijkheid in een enkele pagina tenietgedaan...