User Profile

Onno schoot in de lag. Hij moest opeens denken, zei hij, aan zijn dominee op catechisatie, veertig jaar geleden in Den Haag. Terwijl die vertelde, dat joodse jongetjes in het verbond met God werden opgenomen door ze een sneetje in hun voorhuid te geven, had hij met zijn wijsvinger een kleine, verticale beweging gemaakt over zijn borstbeen. Hij dacht dat dat de 'voorhuid' was – een dominee! Stel je toch voor in wat voor wereld die hollandse calvinisten leefden!

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 814)

Wat Quinten nooit had gezien op de foto's en tekeningen van meneer Themaat, zag hij nu opeens: het bouwwerk leek op een verweerde doodskop, met de koepel als het schedeldak, het tympanon als het driehoekige gat van de neus en de zuilen als een rij tanden.

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 812)

'En weet jij misschien toevallig ook, hoe nummer acht van die tien geboden luidt?' 'Nee.' 'Gij zult niet stelen.' 'Ik beschouw het niet als stelen.' 'Als wat beschouw jij het dan?' 'Als een inbeslagneming.'

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 806)

'Heb je in Nederland geen grote liefde achtergelaten?' 'Nee,' zei Quinten kortaf. Dat bestond niet voor hem en hij wilde er ook niet over praten. Onno wilde zeggen dat hij dat dan maar zo moest laten, aangezien elke liefde onherroepelijk het begin was van een verscheurend einde; maar hij besloot, Quinten niet te belasten met zijn somberheid. Die hoorde niet bij het begin maar bij het eind van een leven.

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 745)

'Waarom heb je hem Edgar genoemd?' 'Naar Edgar Allan Poe natuurlijk. Die heeft een beroemd gedicht geschreven over een raaf: The Raven.' Hij richtte zich op, keek in de ronde spiegel, die aan een spijker tegen de muur hing en zei: '«Other friends have flown before – on the morrow he will leave me as my Hopes have flown before.» Then the bird said, «Nevermore»

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 743)

'Verdomd, Edgar, volgens mij hebben we daar een dertiende. Kijk maar niet, want hij is gevaarlijk. Hij is gevaarlijk omdat hij zijn emoties kan besturen, zoals een ander zijn auto; en datgene waarmee hij ze bestuurt, is zelf geen emotie. Hopelijk komt hij ook zelf vandaag nog onder een auto. Laten we liever eens zien wie we daar hebben,' zei hij en keek naar een jongen, die schuin over het plein overstak, staan bleef en met open mond het gebouw aan de overkant in zich opnam. Op hetzelfde ogenblik stokte Onno's adem. Hij begon te trillen en langzaam kwam hij overeind.

*

Het Pantheon! Daar stond het in het echt! Het was Quinten alsof het niet waar was wat hij zag. De romeinse tempel van alle goden, twintig eeuwen oud: grauw en kaal, van onder tot boven afgekrabd door barbaren, keizers en pausen stond hij daar als een ding dat niet alleen stamde uit een andere tijd, maar ook uit een andere ruimte, - zoals soms overdag opeens een onrustbarend beeld opdook uit een droom van de voorafgaande nacht.

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 730)

'Maar juist omdat het onzinnig is wil ik het doen. Aangezien uiteindelijk alles onzinnig is, het hele leven en de hele wereld, heeft van de weeromstuit alleen het onzinnige nog een soort zin. Kun je dat begrijpen? Als alles absurd is, dan is binnen dat absurde uitsluitend het absurde niet absurd!'

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 698)

Was het mogelijk, dat de wiskunde daarvoor al klaar lag? Toen Einstein een niet-euclidische, vierdimensionale meetkunde nodig had voor zijn gekromde ruimte-tijd, bleek die al tientallen jaren eerder te zijn opgesteld. Als de wereld in eerste en laatste instantie gerealiseerde oneindigheid was, kon hijzelf dan misschien te rade gaan bij Cantor, de grondlegger van de verzamelingenleer? Cantor! De Zanger! Als student had hij zich een tijdje beziggehouden met diens schokkende theorie van de transfiniete kardinaalgetallen, het oneindige aantal voltooid oneindige getallen, maar dat was lang geleden. Hij herinnerde zich de duizelingen, die hem hadden bevangen bij zijn bezoek aan die huiveringwekkende, orphische schola cantorum: zijn alefs, ‎א₀, ‎א₁,... Zijn Absoluut Oneindige Ω. Hij moest zich daar onmiddellijk weer in verdiepen, maar tegelijkertijd op zijn tellen passen, want Cantor was er zelf ook krankzinnig van geworden.

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 667)

Met half geloken ogen keek hij naar het roestige rood in zijn glas en dacht aan Onno. Daar zou hij met hem over willen praten, over de taal als vermomming van de werkelijkheid.

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 659)

Quinten schrok. Hij lag werkelijk in een kist, ze hadden opa in een kist gestopt!

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 541)

Bij een gesloten deur bleef hij staan. Hij wist dat zij toegang gaf tot een kleine kamer, eigenlijk meer een hok, waar ooit misschien de wasvrouw had geslapen en waar nu alleen wat verroeste beddespiralen stonden. Voorzichtig duwde hij de klink omlaag en deed langzaam de deur open. Hij verstarde. Het was of hij iets heiligs zag, dat hij eigenlijk niet mocht zien. Als een reusachtige druppel uit een andere wereld hing het wespennest aan de zoldering, - iets uit het midden, maar precies volgens de Gulden Snede, die meneer Themaat hem had geleerd. Het leek of het was gemaakt van bestoft goud. Honderden wespen liepen er overheen, gulpten in en uit de opening en vlogen heen en weer door de ruimte, maar vrijwel zonder gezoem, als om de koningin niet te storen, die daar in het donkerste binnenste haar eieren legde. Opeens hadden zij niets gevaarlijks meer, juist iets bescheidens en liefelijks.

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 537)

'In de politiek draait alles om woorden, het is een weerzinwekkende woordenwereld.'

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 525)

Een vliegenplaag was er de hele zomer al geweest, maar nu waren de hete stenen van het plein plotseling overdekt door een zwart, zinderend tapijt, waar de zon op scheen en dat een gruwelijk zingen afscheidde, als van honderd cello's. Aan alle kanten omgeven door het hellegebroed, als op een eiland, stond Quinten rechtop in het water, naakt, zijn handen voor zijn ogen, jammerend en bevend van angst.

— De ontdekking van de hemel by Harry Mulisch (BBLiterair) (Page 511)